در بدو ورود به مجموعه آرامش خاصی به من دست داده بود ، وقتی چشمم به فضای پشت دیوار حجاب افتاد، احساس کردم همه چیز برایم آشناس و چقدر دلتنگ مجموعه شده بودم . با دیدن خانم جبرییل که ابتدا ایشون را دیدم تمام خاطرات شیرین و خوشمزه از مقابل چشمانم ورق خورد. خاطرات شیرینی که در کنار استاد عزیزم و در کنار دوستان بامحبتم داشتیم و قسمت خوشمزه اش دورهمی هایی بود که داشتیم با ماکارونی هایی که خانم جبرییل زحمت پختش را می کشیدند . واقعا لحظات قشنگی را در کنار هم گذراندیم تا اینکه توپ فسقلی ویروس کرونا در زمینمان افتاد و بجای اینکه بازیکنان به او حمله کرده و توپ را شوت کنند اوبا حمله ی غافلگیرانه خود همه را از هم دور کرد و فاصله ها ایجاد شد. ولی اگرچه به ظاهر بخاطر این ویروس باید تلاش عاقلانه انجام دهیم و برای حفظ جان اساتید و دوستان عزیزمان که خیلی هم برایمان عزیزن باید فاصله اجتماعی را رعایت می کردیم، و همدیگر را به ظاهر در آغوش نگرفتیم و نبوسیدیم ولی هم اساتید و هم دوستانمان تک تکشون در قلبمان جای دارند. و حتی وجود این ویروس نتوانست با رعایت فاصله ی اجتماعی قلبهای ما را تسخیر کند . این عزیزان با تمام وجود در اعماق قلبمان جای دارند . آنروز دومین صحنه ای که با آن مواجه شدم این بود که دو تا جوان و نوجوان دیدم که به محض اینکه دیدمشون پیش خود گفتم این نوجوان باید آقازاده استاد خانم خاشعی باشند و آقا پسر جوان هم باید آقازاده خانم استاد شریف باشند از روی شباهتی که داشتند می شد تشخیص بدیم. خدا حفظشون کنه. جالب بود همه ی ما دوستان و بویژه اساتید ارجمندمون به هنگام دیدار یکدیگر دستها را به نشانه عشق و در آغوش کشیدن یکدیگر باز می کردیم و از دور عشق و محبت خود را با تمام وجود نثار دل یکدیگر می کردیم . انگار بعد از یک مدت طولانی که یکسری آدمهای خوب را می دیدیم ، برق شادی و امید دوباره در دلهایمان نورافشانی می کرد و این سد انتظار در چشمانمان شکسته شده بود . حال عجیب خوبی داشتم. چون همیشه با خود می گویم کاش تا وقتی که زنده ایم یکسری ارزشها مثل عشق ، اعتماد، احساس و افکار خوب در درونمان نمیرند. ما با آنها زنده ایم که این ارزشها از عشق و اعتماد به خداس که در درون ما نقش می بندد و به یکباره شعله ور می شوند.
خدایا بخاطر این همه نعمتهای باارزش که برای من هیچی فرستاده ای ، از تو سپاسگزارم و
عاشقتم خدا جونم .